Kiedy gromadzimy zaawansowaną wiedzę o duchowości prawdziwej, opartej na doświadczeniu, stopniowo dojrzewamy do zaakceptowania pewnych trudnych prawd. Jedną z nich jest fakt, iż nie istnieje nic „słusznego", ani „niesłusznego", że nie ma ani „obiektywnego zła", ani „obiektywnego dobra".

Rdzeniem naszego istnienia jest zindywidualizowana porcja świadomości sprawczej(w angielskiej terminologii Autora: sentience)samegoBoga – czyli Najwyższego Stworzyciela, noszącego również imiona takie, jak „Wszystko, Co Jest", „Początek" i „Absolut". Głównym powodem naszego istnienia jest potrzeba eksploracji, aktualizacji, urzeczywistniania, odczuwania i doświadczania tego wszystkiego, co razem wzięte jest Bogiem. Dlatego musimy odgrywać różne role: świętego, okrutnego zbrodniarza oraz innych osób ze szerokiego spektrum pomiędzy tymi dwoma typami.

Czy wynika z tego, że samo pojęcie moralności jest nonsensem? Że nie istnieją ani reguły prawidłowych wyborów i właściwych zachowań, ani boskie przykazania chroniące ludzkość przed osunięciem się w cynizm i totalną anarchię? Czyż nie jest tak, że wszystko sprowadza się do indywidualnego rozwoju oraz konsekwentnego postępowania w oparciu o czystą, bezinteresowną miłość – co jest ostatecznym rozwiązaniem wszystkich dylematów etycznych?

Tak i nie. Nasze zadanie doświadczania poszczególnych sektorów Wszystkiego, Co Istnieje, Boga-Stworzenia, rządzi się jedną istotną regułą. Jest to Pierwsza Dyrektywa Efektywności.