Ήλιε σβηστέ, Ήλιε αναμμένε
Σπίθας Αγάπη, συ δεμένε
Τούτο σε εσέ Αφιερώνω
Μάτια σε αιθέρες, σαν σηκώνω
Γνώση ικανή, να νοηθεί
Σπίθα σκέψης σε διατηρεί
Ουσίας αλήθεια αναζητεί
Η αιτιότητα δίνει μορφή
Πρεμιέρα παράστασης παρατηρεί
Καμιάς επιστήμης υποταγή
Πόσος ιστός αράχνης να βγει;
Ο Κρόνος ευνούχισε τον πατέρα Ουρανό
Ο χρόνος ευνούχισε του ματιού το κενό
Τιτάνα άνθρωπο μην ξαναδώ
Στις επιστήμης το θολό χρονο-ουρανό