در حدود پنج هزار سال پیش، در سرزمینی که امروزه به نام ایران شناخته می‌شود، زرتشت با دیدگاهی عمیق به زندگی می‌پرداخت. او بنیان‌گذار دین زرتشتی و همچنین مَزدَیَسنا به معنای رهروانی که در جستجوی حکمت هستند، بود.او به عنوان یک رهبر معنوی و فیلسوف، اصولی را برای زندگی ارائه کرد که هنوز هم در فرهنگ و اندیشه ایرانیان و دیگر ملت‌ها تأثیرگذار است. پس از درگذشت زرتشت، ایده‌های او به دو مسیر اصلی ادامه یافتند: دین زرتشتی و عرفان زرتشت یا مَزدَیَسنا. این دو مسیر اصلی در زمان‌های بعدی به تدریج تکامل یافتند و تاثیرات گسترده‌ای روی فکر و فلسفه‌های بشر داشتند

در مفهوم عرفان زرتشت، که به عنوان مَزدَیَسنا شناخته می‌شود، بر اصولی تأکید شده است که به دنبال جستجوی کار درونی و تحقق انسانی می‌پردازند. این اصول از سنت‌های شفاهی دیرپا به وجود آمده‌اند و از دوران زرتشت به نسل‌ها منتقل شده‌اند. اصحاب دلبسته به حلقه درونی زرتشت، مانند مغان، این آموزه‌ها را از زرتشت آموختند و سپس آن را به دیگران منتقل کردند. در این مفهوم، زرتشت با صراحت خداوند را یگانه و منبع هوش و حکمت الهی اعلام کرده است. وقتی ما با این خزانه مقدس درونی پیوند می‌خوریم و آن را پرورش می‌دهیم، به دنبال دستیابی به مزداییت از طریق خودآگاهی و خود پالایی هستیم که از آن به عنوان هورواتات یا کمال و تحقق یاد می‌شود

سفر روحانی ما، ریشه در آموزه‌های عرفانی دارد، مسیری است که در آن از سطحی از خود کمتر آگاه به سوی خودی بالاتر و آگاهی عمیق‌تر گام برمی‌داریم. مغانها، که به عنوان شاگردان نزدیک زرتشت محسوب میشدند، این آموزه‌ها را مستقیماً از او آموختند و در طول قرن‌ها به دیگران منتقل کردند. آنها نه تنها از آموزه‌های زرتشت استفاده کردند بلکه آنها را برای توسعه فرهنگ و اندیشه خود و دیگران به کار بردند. این نشان می‌دهد که تاثیر و ارزش آموزه‌های مزدیسنا به میزان قابل توجهی بر جامعه‌ها و فرهنگ‌های مختلف داشته است و همچنان نقش مهمی در زندگی انسان‌ها ایفا می‌کند