Palagi akong namamangha sa taglay na ganda at liwanag ng buwan. Ano

man ang hugis o yugto nito; buo man, kalahati, gasuklay, o nagsisimula

pa lamang. Kung maaari nga lang sana itong lapitan o hawakan

ay matagal ko nang ginawa. At malamang ay palagi kong gagawin.

Gusto kong maging buwan, pangarap na alam kong hindi mangyayari

kailanman. Tulad ng buwan, gusto kong maging maganda, maliwanag,

at hinahangaan. Ngunit alam ko na ito ay hanggang pangarap at

panaginip lang.

Subalit ang pangarap at imahinasyon palang ito ay posibleng maging

totoo sa pagdating ng isang tao. "Para kang buwan, ang ganda

kaso malayo". Mga kataga mula sa isang ginoo na di kalaunan ay

nagpakilalang araw, sapagkat para sa kanya ay ako ang buwan. At ito

ang naging simula ng aming pagtatagpo at pagiging malapit sa isa't

isa. Sol at Luna ika nga. At ang tagpong ito ay tila ba naging espesyal

at hindi pangkaraniwan. Katulad na lamang ng minsang nangyayari

sa kalawakan na madalang lamang nating masaksihan. Isang Eklipse

kung tawagin ng siyensya. Ngunit hanggang saan nga ba hahantong

ang pagtatagpong ito ng isang buwan at ng araw? Tulad din kaya ito ng

Eklipse na panandalian lang? O magiging posible na ito ay maaaring

magsama ng matagal.