"Adam öldü!... Adam öldü amca!"
"Sus be oğlum bir duyan olacak."
"Adam öldü diyorum amca. Tüm televizyonlar haber veriyor. Başka ülkeler alt yazı geçiyor. İnternet çalkalanıyor. Uzun süredir hastaymış. Hep saklanmış. Öleli de birkaç gün olmuş. Ekranlara çıkmayıp da dedikodu ayyuka çıkınca açıklamak zorunda kalmışlar."
Yaşlı adam titreyen elleri ile televizyonun düğmesine dokundu, kanalları gezdi gerçekten öldüğünden bahsediliyordu. Kimisi yas kimisi bilgi şeklinde söylüyordu. Ne diyeceğini bilemedi. Öylece bekledi.
Yıllar çarçabuk geçmişti. Hafızası ne kadarda taptazeydi. Bazen bulanıklaşıp silikleşiyor. Yabancılaşıyordu. Ama sonra durulmayan bir fırtına gibi yeniden doğarcasına netleşiyor, gerçekleşiyor belirginleşiyordu. Duyduğu haber gördüğü manzara çok derinlere gömdüğü anıların keskin tortularını temizliyor, kalbini sızım sızım sızlatıyordu. Sahip olduğu tek şey ~Pişmanlıklarla dolu kalın ve kirli bir başucu defteri~
Boylu boyunca uzatılıp yatırılmıştı. Kameralar onu süzüyordu. Önce etkili gözlerini gösterdi, o gözler ki tüm dünya işlerine ne kadarda kapılmıştı. Sonra sımsıkı kapalı ağzını, bin bir türlü yalanlar için açılan kudretli çığlıklarla haykıran ağzını, sonra da yere kapanırcasına sonsuz hürmetlerden zevk alan ellerini ve nihayet dümdüz duran ayaklarını, o ayaklar ki bir zaman bitmek bilmez hırslarının tatminine koşarken nasılda pek canlıydı, fakat şimdi yerinden kıpırdayamayacak bir halde son derece sessiz ve sakin.
Bir hafta sonra tören düzenlenecekti. Epey katılımcı bekleniyordu. Mezar taşında başka bir isim yazılsa da halk onu SONS ÜFYAN olarak hatırlayacaktı.