İçinin içinde hep bir şeyler kırpışıyordu. O bilmiyordu. Kalbi küt küt devranındaydı. Sevmiyordu. Adımları sorgusuzdu. Adımlıyordu. Sadece adımlıyordu. Lakin varamadı. Uğraştı, çabaladı ama kendine dalamadı. Çünkü kalabalıklarda da yalnızdı.
Kimsesizdi. Kendi kentinde kendine yeni bir kent aradı ama bulamadı. Kenti ona küsmüştü. Ve o hiç bilemedi. Aslında öyle bir yer olduğunu tahmin bile edemedi. Kendi kendinin kentiydi. Ve kentinin kalabalığının boğucu sessizliğinde, aydınlığın acımasız karanlığında zıtlıklar armonisinde yoğruldukça yoğruldu ve o hiç mayalanmadı. Hazır olmadı hayata. Hazır olamadı yaşamaya. Bu hazırsızlık onu hep huzursuz etti. Kendisine ben derken de suçladı kendini. Bensiz bir ben olmak istedi. Özürlüydü dilleri. Özürlüydü halleri. O hiç bir vakit kendi olamadı.
Peki sen, evet sen!
Sen hiç yalnız kaldın mı?
Elinizdeki eser bir çırpınış derlemesidir. İnsanın kendi kendine yalnızlığı! Kendi kentinden ayrılığıdır.
Söylemeden bilinmez haller. Anlatmadan çözülmez dertler. Anlattıkça, yazdıkça şifa bulsun adı belli olmayan haller!
Nice şifalar bulacak, ruhun terennümlerinde gezintide olacaksınız. Bu eserle bu gezintiye dahil olup, kendi iç dünyanıza yol alacaksınız.

Emily Yaramis