İnsan denen varlık Yeryüzü'ne gönderildiğinden bu yana oldukça uzun bir zaman geçti... Geçti geçmesine ama, insanın temel ihtiyaçları olan sevgi, saygı, hoşgörü, şefkat, merhamet, empati ve yardımlaşma gibi erdemleri kadar, savaş, kavga, anlaşmazlık ve kutuplaşmalarında da hiçbir değişiklik olmadı. İyi-kötü her zaman oldu ve olacak da... Önemli olan, bu karmaşanın içinde "iyi" olan taraflarımızı ortaya çıkarabilmek ve onların yaşamasını sağlayabilmek... Böylelikle -belki tüm dünyada barışı sağlayamasak bile- kendi yaşadığımız çevreyi bir huzur ortamına çevirebilme yolunda önemli adımlar atmış olacağız; ne dersiniz?
Hayat, inişli, çıkışlı... Bazen ağlatarak, bazen güldürerek devam ediyor işte; bize verilen müddet kadar da devam edecek, öyle ya da böyle... Bu süreç içerisinde bazen öyle zor günler geçirir ki insan, ne yapacağını, nasıl yapacağını bilemez, çaldığı tüm kapılar belki de yüzüne kapanır. Çaresiz, bitkin, yorgun, üzgün ve küskün olarak devam etmeye çalışır hayat yolunda... Gerçekte onu görüp gözeten; koruyup, kollayan bir Dost her zaman vardır. Ama bunun farkında olmak gerekir...
O dost Allah'tır. En çaresiz anda sığındığımız kapı hangisidir? Ama önemli olan, sadece zor durumda kaldığımızda değil, her daim o yüce Dost'u anabilmek. Hz. İbrahim, öyle inanmış bir insandı ve ateşe atılmadan önce de, ateşe atıldığında da bir kez olsun Dost'undan yüz çevirmedi... Dostu da onu mahzun koymadı ve ateş lülelerini bir gül bahçesine çevirdi. O, sabrın, şükrün ve istemenin esrarını keşfetmişti.
Allah'tan bir şey isteneceği zaman, gönülden, Allah'tan başka her şey çıkarılmalı, yani insan tam manasıyla Allah'a yönelmelidir. Allah, her duayı kabul eder ama o duanın, o isteğin mahiyeti bilinmelidir.