جسارت بزرگیست که درون خود را کنکاش کنی، زخمها و دردهای زندگیت را بشکافی و بی هیچ واهمه‌ ای بگویی که بوده ای و چه کرده‌ای. فاطمه در این کتاب با شجاعتی وصف‌ ناپذیر از مسیر زندگیش می گوید. از تصمیمات و افکار و احساساتی که با مادر شدن به اوهجوم آوردند، آنچه دیگران از مادر بودن نمی گویند یا شرم دارند بیان کنند. او در انتهایی‌ ترین نقطه جهان درگیر تلاشی بی پایان برای شناخت خود، پدیده مادر بودن و افسردگی می‌شود و صادقانه از تلاشهایش برای نجات خود از خودِ درونش می نویسد.

خواننده همراه او در ساقه تنیده زخمهای زندگیش گیر می کند و از جایی به بعد حس می کند شاید این زخمها، زخمهای زندگی خودش هم بوده و همراه با نویسنده برای درمان و شکفتن دوباره به دنبال مرحمی می گردد.

از نویسنده:

مادر که شدم یاد همۀ خوانده‌ها و شنیده‌هایم دربارۀ مقام مادر افتادم. اصرار داشتم به هر زور و‌ ضربی شده خودم را در این تندیس بی‌نقص، ماورایی و مقدس‌گونه جای دهم؛ اما هرچه زمان می‌گذشت بیشتر مطمئن می‌شدم، من با آن الهۀ ملکوتی که مادر می‌خوانند و بهشت را به زیر پایش انداخته‌اند، تفاوت‌های فاحشی دارم.

"زنی به نام خودم" اعتراضیست بر مقدس جلوه دادن مقام مادر؛ تقدیسی که با خود بار سنگین بی نقص بودن را به همراه می‌آورد.