لیزا نه ساله در روستای بولر زندگی می‌کند. در آنجا شش بچة دیگر زندگی می‌کنند که بسیار پرسر و صدا هستند. لاسه و بوسه برادران لیزا و اوله، بریتا و انا دوستان او هستند. روزی یک خانم زیبا به اتفاق دختر نه ‌ساله‌اش مونیکا سوار یک ماشین به روستای آنها می‌آید. لیزا و بچه‌ها خیلی زود با مونیکای مهربان دوست می‌شوند و مونیکا سنجاق سر بسیار زیبایش را به لیزا هدیه می‌دهد. مادر مونیکا روستای آنها را کسل ‌کننده می‌داند؛ اما همه بچه‌ها روستای خودشان را شادی‌آور می‌دانند و هر روز اخبار روستا را برای پدربزرگ نابینای خود تعریف می‌کنند. در کتاب حاضر داستان‌های دیگری از روستای بولر و ساکنان آنجا با عنوان‌های «من یک بره هستم»، «وقتی از مدرسه به خانه می‌رویم»، «اوله یک دندان لق دارد»، «شرکت آلبالو»، «ما میگو صید می‌کنیم» و.... به نگارش درآمده است.

Livet i Bullerbyn går inte alltid helt friktionsfritt. Ibland kan det dyka upp bekymmer, som då när Olle hade en lös tand. Han var så rädd att dra ut den. Dessutom ville skolfröken så gärna se gluggen i Olles mun redan dagen därpå. Men Lasse lyckades på något sätt att plocka ur den. Och helt bekymmersfritt var det väl heller inte när Lisa och Anna skulle vara barnvakt åt Kerstin. Men annars så är det mest glatt och roligt i Bullerbyn, som till exempel när Lisa tog med sig en lammunge i skolsalen.