மாலை மயங்கி இருள் கமிய தொடங்கி இருந்தது. ஊதல்காற்று இப்போது குளிர்காற்றாகி சுமியின் மெல்லிய தேகத்தை நடுக்க தொடங்கி இருந்தது. கைகளை நெஞ்சின் குறுக்கே மடித்து கொண்டு உடன் நடந்து வந்தாள். சத்யன் இருகைகளையும் பான்டின் பாக்கெட்டில் செருகி கொண்டவனாக நடந்து கொண்டிருந்தான். சத்யனின் அருகாமை ஊதக்காற்று போல உடலும் மனமும் குளிர தேவைபட்டாலும் அவள் வீட்டாரின் நினைவு மாலை வெய்யிலின் சூட்டை போல பின்னனியில் அவளை மருட்டி கொண்டிருந்தது. இதோ இது புதுவிதமான அனுபவமாக இருக்கிறது. அது நமக்கு பிடித்தும் இருக்கிறது. ஆனால் இதற்கு ஆயுசே கிடையாது என்பதும் புரிந்தே தான் இருக்கிறது "அமலாவை என்னால் கல்யாணம் செய்து கொள்ள முடியாது சுமி" நிமிஷ நேரத்தில் மூன்று உலகையே சுற்றி வந்து விடக்கூடிய ஆற்றல் உடைய மனது இந்த ஒரு வார்த்தையில் கைலாயத்தின் ஜில்லென்ற பனி சிகரங்களுக்கு இடையே சென்று பனியை வாரி வாரி தன் மேல் போட்டு கொண்டது போலிருந்தது சுமிக்கு