Το ... φρέσκο, δεν είναι ακριβώς φρέσκο. Ήταν στο 'συρτάρι' (ναι, έχω και τέτοιο... άμα γράφεις κάθε μέρα ...). Το ξεκίνησα κάπου τον Νοέμβρη 2021 και το είχα παρατήσει μετά το μισό. Το ξανακοίταξα και το τελείωσα χωρίς να προσθέσω/αφαιρέσω πολλά.

Αυτό το βιβλίο δεν είναι αμιγώς Νουάρ με ντέντεκτιβ κι ανθρώπινα πάθη. Μια μικρή De Profundis εξομολόγηση(!) είναι και σπουδή(;) στα γηρατειά. Τι κάνουν, πως την περνάνε τα γεροντάκια. Μετά φόνου φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε διότι περί μυθιστορήματος πρόκειται. Ενός φόνου που σαν συνέπεια βάζει ηθικό δίλλημα και αυθαίρετη ερμηνεία. Κι όλα αυτά επειδή όπως έχετε καταλάβει βρισκόμαστε όλοι εμείς της δεκαετίας του 50 σε κλίση καθόδου, άλλοι μετράνε μέρες, άλλοι μήνες κι άλλοι χρόνια αλλά αργά ή γρήγορα όλοι μας προς τα κει βαδίζουμε. Μερικοί μάλιστα, βιαστικά κι αναίτια, έχουν ήδη φύγει και μπορεί να μας περιμένουν για παρέα με ανυπομονησία.
Η πόλη κι η τοποθεσίες που περιγράφω είναι εντελώς φανταστικές, όπως και τα γεγονότα άλλωστε, κι ας κρύβονται κάτω απ' ένα πέπλο αλήθειας. «Μανόλιες» και τέτοιου είδους οίκοι ευγηρίας (EHPAD τα λένε εδώ, Établissement d'Hébergement pour Personnes Agées Dépendantes =Ίδρυμα Στέγασης Ηλικιωμένων ΜΗ-Αυτοεξυπηρετούμενων) δεν γνωρίζω αν υπάρχουν αλλά εάν κάπου υπάρχουν δεν θα είναι δωρεάν !!! Κι αφορούν όπως διαπιστώσατε γεροντάκια μη αυτοεξυπηρετούμενα (âgées Dépendantes) ενώ στο βιβλίο περιγράφεται κάτι σαν γεροντική κατασκήνωση αλλά όχι σε σκηνές. Τα δικά μου γεροντάκια δεν είναι εντελώς χούφταλα. Είναι αυτοεξυπηρετούμενοι κι έχουν ποικίλες δραστηριότητες. Οι χαρακτήρες και ο τρόπος ζωής ενδιαφέρουν, όχι το περιβάλλον. Και την φαμ φατάλ την λένε πάλι Ιζαμπέλ !
Ένας υπερφίαλος ξιπασμένος είμαι τελικά που βάζω λέξεις στο χαρτί, λεκέδες στην σιωπή όπως έλεγε κάποιος, για να εκφράσω τα προσωπικά μου (σχετικά, όχι όλα) αλλά κυρίως την οργή μου για την κατάντια μας. Την δική μου και των υπολοίπων. Εδώ όμως που φτάσαμε δεν απομένει πλέον τίποτα παρά μονάχα χλεύη κι ατέλειωτα γέλια ή ... σιωπή!
Κανέναν δεν πρέπει να ενδιαφέρει το που και πως βρίσκομαι και πως περνάω αλλά όλες οι αυτοβιογραφίες τελικά εκφράζουν ναρκισσισμό, όπως και οι φωτογραφίες σέλφις. Τα προσωπικά του καθενός, αλήθεια ή ψέματα, δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Έχει ο καθένας τα δικά του.Του κόλλησα και μια ιστορία μετά φόνου για περιτύλιγμα αλλά δύσκολα μάλλον θα καταφέρω να κρύψω μια έπαρση που την κουβαλάω απ' τα μικράτα μου κι έχω συχνά επικριθεί γι' αυτήν. Δεν θ' αλλάξω στα 70 !!