Ήμαστε όντα παμφάγα και κρεατοφάγα στην πλειοψηφία μας. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες προς το παρόν κι επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Γουρούνια, βόδια, αρνιά και άλλα ζωντανά τα «καλλιεργούμε» για να τα φάμε, δεν είναι κατοικίδια σαλονιού. Σύμφωνοι, ουδεμία αντίρρηση, αλλά δεν παύουν να είναι ζωντανά καταδικασμένα να θανατωθούν προς βρώσιν κι εμείς δεν ήμαστε πλέον άνθρωποι των σπηλαίων, εκπολιτιστήκαμε. Ας τα θανατώσουμε ανώδυνα τουλάχιστον πριν τα βάλουμε στο τραπέζι.
Το βιβλίο είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα Νουάρ σαν όλα τα προηγούμενα και πατάει πάνω σε θέμα επίκαιρο και βάρβαρο που έχει σχέση με την Θρησκεία. Οι περισσότερες βαρβαρότητες στον πλανήτη στους αιώνες έχουν σχέση με την Θρησκεία. Αυτά δεν είναι ίσως τόσο γνωστά στην Ελλάδα και γι' αυτό υπάρχει εισαγωγικό σημείωμα. Αν και πρόσφατα κάπου διάβασα ότι τέτοια συμβαίνουν κι εκεί αλλά ίσως όχι σε τόσο μεγάλη κλίμακα και ... όπως αυτά σε μεγάλη κλίμακα ... δεν δίνει κανείς σημασία κι αμέσως ξεχνιόνται.
Τον τραγικό Επιθεωρητή Γκοντό και τον απίθανο σκύλο του Πότζο τον συναντήσαμε σαν χαρακτήρα στο προηγούμενο, Το Άλσος της Κουκουβάγιας που πούλησε τέσσερα (4) αντίτυπα αλλά το έμαθα πλέον. Τα βιβλία μου είναι ο ορισμός του worst sellers και δεν παραπονιέμαι καθόλου. Δεν μου επιτρέπεται στην ηλικία μου. Εδώ ψάχνει τον δολοφόνο κάποιου παλιού του φίλου και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες κι οι ιστορίες τους έχουν το δικό τους ενδιαφέρον. Να δηλώσω τίμια ότι η σκηνή με τα μέλη του τσίρκου είναι σχεδόν αντιγραφή από ένα παλιό και ξεχασμένο φιλμ του Χίτσκοκ που στην συγγραφή του σεναρίου υπάρχει το όνομα εκείνης της «διαόλου κάλτσας» Dorothy Parker κι υποψιάζομαι ότι ήταν δική της έμπνευση.
Η όλη δράση συμβαίνει μες τα σφαγεία Τελετουργικής Σφαγής, κάτι που δίνει τον τίτλο. Κι όπως πάντα, μετά μουσικής. Στους τίτλους βασικά με λινκ σε βίντεο του YouTube για να διαβαστεί με παράλληλη ακρόαση. Υπάρχουν και 2-3 άλλα σε εξέλιξη που τα παλεύω ταυτόχρονα και κάποτε ίσως εμφανιστούν αν δεν έχω πεθάνει μέχρι τότε.