Μὲ τὴν ἡσυχαστικὴ μέθοδο ὁ ἀσκητὴς στήνει φρουροὺς στὶς εἰσόδους τῆς ψυχῆς του, δηλαδὴ στὶς αἰσθήσεις, ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ νὰ εἰσέλθει ὁ ἐχθρὸς νὰ τὸν πειράξει, ὅπως τοὺς Πρωτοπλάστους, καὶ νὰ συλήσει τὸν Παράδεισο στὴν καρδιά του. Τὰ Χερουβὶμ ποὺ φυλάσσουν τώρα τὸν τόπο τῆς καρδιᾶς εἶναι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἔχοντας ὡς ἀκατάβλητη «φλογίνη ρομφαία» τὸ Ὄνομα τοῦ Παντοκράτορος Ἰησοῦ. Καὶ ἂν ὁ Θεὸς εὐδοκεῖ νὰ κάνει τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου «τόπον ἐμφανείας τῆς δόξης Αὐτοῦ», ποιά μεγαλύτερη τιμὴ μπορεῖ νὰ ἀποδώσει ὁ θνητὸς στὸν Μεγάλο Βασιλέα ἀπὸ τὸ νὰ στήσει τὸν νοῦ του στὸν τόπο ποὺ ἔστησαν οἱ πόδες Του, στὸ ὑποπόδιο τῶν ποδῶν Του, στὴν καρδιά του;