"Her darbede gözbebekleri biraz daha küçülüyor, parmak eklemleri biraz daha kanıyordu. Ellerine, yüzüne, kıyafetlerine bulaşmış bunca kanın kime veya neye ait olduğunu umursamıyordu. İçe göçmüş kafatasına baktıkça daha da sinirleniyor, gözlerinden akan yaşlar ve iki eliyle birden anlamsızca vurmaya devam ediyordu. Ta ki hüznün, bedenini sarmış öfkesini bastırdığı o ana kadar. Ne kadar vahşet yaratırsa yaratsın, bir daha bugünün sabahına dönemeyecekti. Sevdiği birisini kurtaramayacaktı. Elinde olmayan bu pişmanlık, son nefesini vereceği ana kadar kalbinde bir tümör olup büyüyecekti."