Vanaf Maartens twaalfde verjaardag zegt zijn opa steeds datzelfde zinnetje tegen hem: ‘Toen ik zo oud was als jij, jongen, toen gebeurde het hier.’ Maarten weet wat zijn opa bedoelt. In de Tweede Wereldoorlog werden op 1 oktober 1944 in Putten 661 mannen gevangengenomen en de volgende dag met een goederentrein weggevoerd. Vaders, zonen, broers, schoonzoons, zwagers, ooms, neven, vrienden, evacués, onderduikers, voedselzoekers. Daarbij waren ook de vader en broer van Maartens opa. In Duitsland kwamen de mannen in verschillende concentratiekampen terecht. Na het einde van de oorlog werd hoopvol naar hun terugkomst uitgekeken. Het verdriet was groot toen bleek dat maar 44 mannen de gevolgen van Nederlands grootste oorlogsdrama overleefden. Maarten is opgegroeid met de verhalen over de razzia van Putten. Op school wordt er ook over verteld. In zijn klas komt een nieuw meisje, de Amsterdamse Jessica. Door Maartens kapotte fiets en een broedende eend in opa’s tuin leert zij Maartens opa kennen. Op een dag vertelt opa haar het verhaal dat Maarten liever niet wilde horen. Dit boek gaat over oorlog en vrede, aandacht en liefde voor mensen en dieren, vriendschap en vrolijkheid, en het leren dat toen en nu bij elkaar hoort. Leeftijd: vanaf 12 jaar In het actuele gedeelte gebeurt een aantal vrolijke dingen zodat de lezers ervaren dat de mensen in staat zijn geweest ondanks verdriet het leven toch een positieve wending te geven. De familie van Gerrit en dus ook het gezin van Maarten is fictief. Zij hebben geen achternaam. Zij zijn symbool voor allen die in de oorlog hebben geleden en de nabestaanden die de gevolgen ook nu nog met zich meedragen. Lezers kunnen zich op deze wijze gemakkelijk identificeren met personages uit de drie doelgroepen. De personages die met naam en achternaam worden genoemd waren/zijn bestaande personen. Alle historische feiten zijn waarheidsgetrouw. Het boek eindigt met een oorlogskalender. Tijdens lezingen op middelbare scholen blijkt dat de leerlingen daarvan erg onder de indruk zijn. De tijdkalender dient tevens als voorbeeld van geboden en verboden van de nazi’s: op die datum geen joden in cafe’s, bioscopen, in de tram, suiker op de bon, op die datum iedereen radio’s inleveren. Op scholen zeg ik dan: Stel je voor dat je morgenochtend om 9 uur je mobiele telefoon moet inleveren op het poltiebureau… Dus niet eens meer sms-en. En de volgende dag je pc (niet meer internetten en chatten) en daarna de televisie (zie je je al sjouwen met iets dat je helemaal niet kwijt wilt, misschien wel net een nieuwe…) en dan de radio, walkman, discman en afwachten wat er volgt. Er volgt een golf van verontwaardiging. Ze kúnnen niet zonder deze communicatiemiddelen leven, is hun reactie!