Als aan zijn hogeschool Joodse studenten worden geweerd en Joodse hoogleraren worden ontslagen, spant Edmund 'Mom' Wellenstein (1919-2016) zich in voor een studentenstaking. In 1941 besluit hij op te roepen tot actief verzet jegens de Duitse bezetter. Als appel publiceert hij het pamflet "De Oprechte Delftenaar". Met een aantal kompanen belandt hij al snel in de cel van het Oranjehotel. Moms ervaringen en de mensen die hij ontmoet in het Oranjehotel en daarna in Kamp Amersfoort zijn vormend voor zijn activiteiten na de oorlog. Tijdens zijn werk in Luxemburg ontmoet hij mensen die deel uitmaakten van het systeem dat Europa jarenlang teisterde. Maar ook zij richten de blik vooruit onder het motto: nooit weer, nie wieder, jamais plus. Als er onrecht gebeurt, kun je niet op je handen blijven zitten. Dat was tijdens de Tweede Wereldoorlog het motto van tal van verzetsmensen. Velen van hen werden echter opgepakt en vastgezet in het Oranjehotel, zoals de gevangenis in Scheveningen in die tijd wordt genoemd. Maar ook vanuit hun cel bleven ze strijden tegen onrecht, in woord en daad.In september 2019 is het Oranjehotel opengegaan voor het publiek, als gedenkplaats en als museum. In de reeks "Oranjehotel" spreekt Peter de Ruiter met voormalige "hotelgasten" of hun kleinkinderen. Geschiedenis die onder je huid kruipt.