Een man besluit een zeereis te gaan maken op een vrachtschip met passagiersaccomodatie, maar het busje waarin hij en zijn drie medepassagiers van het station naar de haven worden vervoerd, verongelukt. Drie passagiers, twee vrouwen en een man, zijn op slag dood, de vierde, Han, verkeert in coma. In die toestand droomt hij zijn reis op een merkwaardig containerschip, waar hij met de Filippijnse bemanning niet meer woorden kan wisselen dan ‘Hello!’. Ook van de norse Duitse kapitein en machinist komt hij nauwelijks iets aan de weet over het schip en de reis omdat ze een dialect spreken dat hij niet verstaat. Zijn gedroomde medepassagiers, een wat ouder echtpaar en een jonge vrouw, zijn spraakzamer. Zij vertellen elkaar verhalen om de tijd te doden tijdens de eentonige, eindeloos lijkende vaart door al dat water, niets dan water. Hun nogal absurde verhalen hebben met elkaar gemeen dat ze een gebeurtenis beschrijven waarin de tijd en de ruimte een onlogische rol spelen. Tegelijk halen tijd en ruimte ook vreemde streken uit met dit dodenschip, dat alleen aanvankelijk nog een onwezenlijke haven aandoet, maar uiteindelijk almaar verder door de tijd reist en nergens lijkt aan te komen. Het gedroomde schip krijgt steeds meer weg van een spookschip. De hersenactiviteit van de dromende Han neemt steeds verder af, bemanning en medepassagiers vervagen geleidelijk en zijn hallucinerende zintuigen worden in zijn laatste uren of dagen alleen nog maar gevoed door de geuren van terpentine en stookolie.