Άρες μάρες κουκουνάρες και μαύρες ιστορίες-παραμυθάκια για μεγάλα μικρά παιδιά για να περνάει η ώρα, πρωτίστως η δική μου να τα γράφω και δευτερίστως η δική σας να τα διαβάζετε στην τουαλέτα, στο αεροπλάνο, σ' αίθουσες αναμονής αλλά όχι Νοσοκομείων (επειδή ξέρω κάποια που το κάνει εκεί, ΓΕΡΑ ΑΥΓΕΡΟ και τους φάγαμε). Εδώ ίσως να το παράκανα με τις τρελές καταστάσεις σε φόντο Νουάρ αλλά το έκανα με χιούμορ.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον. Όχι και πως θα ένιωθα έκπληξη αν υπήρχε δηλαδή. Η Αμερκάνικη έκδοση Bohemian Grove υπάρχει και παραυπάρχει ακόμα απ' τα τέλη του 19ου αιώνα και χωρίς ντροπή εμφανίζεται και σε κάποιο επεισόδιο του Αμερκάνικου House of Cards γιατί υπάρχει και το παλιό και ορίτζιναλ Εγγλέζικο πριν. Όχι πως δεν υπάρχουν σε όλο τον κόσμο «Λέσχες» και κλαμπ πριβέ πλουσίων κι ισχυρών που γίνονται θέμα σε άπειρα σχέδια συνομωσίας και ίντριγκας τα περισσότερα απ' αυτά τόσο παράλογα κι ανακριβή που μονάχα χλεύη μπορούν να κερδίσουν όμως το Αμερικάνικο μου έδωσε την ιδέα για το παραμύθι. Τα εάν όλες αυτές οι 'συνευρέσεις' επιφανών ανδρών (σπάνια έχουν αναφερθεί γυναίκες) γίνονται για παρθούν αποφάσεις για το μέλλον του πλανήτη αλλά και το δικό τους, χέστηκαν για το δικό μας, ή για να ξεδώσουν σε σεξουαλικά όργια και άλλες κρεπάλες ... παραμένει άλυτο μυστήριο. Παραμένουν όμως ένα θέμα πολύ αγαπημένο σε συγγραφείς και σεναριογράφους. Το νοήμον κοινό ανέκαθεν αγαπούσε την ίντριγκα και τα μυστήρια του στυλ «αλήθεια είναι ή παραμύθι» ?
Ο Ισίδωρος εξελίσσεται. Όχι πάντα προς το καλύτερο αλλά κι αυτός σαν τον νέο Τζέιμς Μποντ, γίνεται λίγο πιο ανθρώπινος. Κι αυτό είναι κάτι που δεν με εκφράζει προσωπικά, παραμένω σοσιοπαθής αντικοινωνικός, κυνικός και μισάνθρωπος αλλά το «πιο ανθρώπινο» πουλάει καλύτερα και γλυτώνεις και τις κατάρες και κακές κριτικές. Φανταστικές ιστοριούλες-παραμυθάκια είναι τελικά, λέμε ότι μας αρέσει και μας βολεύει, ψέματα συνήθως, καλυμμένοι πίσω απ' την «ελευθερία στην έκφραση» έχοντας σκοπίμως ξεχάσει το συμπλήρωμα του «ελευθερία στην έκφραση ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ».
Σχεδόν σε όλες τις 'αστυνομικές' ιστορίες αλλά και στους Ντέντεκτιβ, πάνε σαν τους Χιώτες, ανά ζεύγη. Σήμερα δε για λόγους ισότητας είναι ένας άντρας και μια γυναίκα που συνήθως δεν είναι ζευγάρι αν και πολύ θα το 'θελαν. Ο δικός μου δεύτερος αντι-ήρωας που δεν έχω ιδέα εάν θα συνεχίσει να δρα μες τα βιβλία μου, θα συνεργαστεί με τον Ισίδωρο στο παρόν αλλά για την συνέχεια δεν έχω ιδέα. Κι αν ο Ισιντόρ γεννήθηκε μετά από μια καθαρά αυτοβιογραφική περιπέτεια που εξελίχθηκε σε παραμύθι, τον 'συνεργάτη' τον κατέβασα απ' την γκλάβα μου και τον έκανα βασανισμένο κι εκκεντρικό σκοπίμως. Τον σκύλο που βρίζει Ιταλικά από κάπου τον αντέγραψα, δεν θυμάμαι από που αλλά δεν είναι δική μου έμπνευση, κάπου κάποτε το διάβασα.
Φασίστες, νεοφασίστες, νεοναζί κι ακροδεξιοί ξανά-μανά λες και δεν υπάρχουν άλλοι 'πλούσιοι και κακοί' αλλά αυτή η πρόσφατη Ιστορία με την αναγέννηση των ακροδεξιών στην Ευρώπη ειλικρινά μ' έχει τρομάξει. Από εκεί βγήκε η «Σκύλα» και κόλλησε και σ' αυτό. Και δεν με τρομάζει τόσο για μένα, λίγα χρονάκια μου έμειναν να ζήσω και να δω αλλά για τις νεότερες γενιές που τις βλέπω ν' αντιστέκονται αλλά όχι τόσο δυναμικά όπως θα πρεπε. Είναι ίσως επειδή είναι καλοαναθρεμμένοι και χορτάτοι, η αντίσταση πηγάζει σχεδόν πάντα απ' την φτώχεια και την εξαθλίωση. Δεν μπαίνω σε ανάλυση ούτε κατηγορώ/κριτικάρω κανέναν αλλά ... τρομάζω. Οψόμεθα, όσο ζήσουμε.
Αυτό το βιβλίο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΕΞ !!! Τουλάχιστον όχι σαν τα προηγούμενα. Είπαμε, ο Ισιντόρ έγινε πιο 'ανθρώπινος' και μια περιγραφή σεξ σ' όλο το βιβλίο είναι κατά κάποιο τρόπο ... ποιητική. Κι ως συνήθως, οι ηλίθιοι είναι περισσότεροι απ' τους 'πονηρούς' όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα.