Shiúil sé anonn chuig closet ag gobadh leis an mballa ceart. Bhí culaith chrochta agus culaith éadaigh os comhair a shúl. Mhéaraigh sé an chulaith gan an rúitín páipéir a raibh súil aige leis a chloisteáil. Chuimhnigh sé go han-mhaith gur dhúirt sí leis go raibh clúdach á iompar aige le treoracha.

D'oscail sé an culaith éadaigh, a bhí le feiceáil go hiomlán folamh.

Ghreamaigh sé a fhiacla, ag gríosú mallacht. Thosaigh sé ag mothú an mhála taistil, gan aon leas a bhaint as. Bhí sé an-simplí agus níorbh fhéidir smaoineamh ar bhun dúbailte. Ar ndóigh, b'éigean é sin a sheiceáil ...

Ach sna chuimhneacháin sin, bhí sé pairilis, beagnach dalláilte ag an solas, i bhfad níos déine ná solas an flashlight, a bhuail an seomra go tobann. Ansin chuala sé doras an tseomra gar go ciúin agus dúirt guth:

"Ná bog. Táim ag díriú ort ...