Başka bir gün yine geldi ve bana; Sabahattin Ali'nin Kürk Mantolu Madonna romanındaki adı Raif Bey olan bana, bir kez daha nasıl ayrıldıklarını anlattı.
─Geçen geldiğimde sizle konuşmak iyi gelmişti. Yine geldim. İşiniz varsa giderim, dedi.
─Hayır gitmeyin, ne işim olacak canım, dedim. Sizi dinliyorum.
─Ne yapacağım Raif Bey? Bir şey söyle... Sen olsan ne yapardın? diye sordu. Gergindi. Ayağa kalktı. Tırnaklarını yiyor, odanın ortasında kafese konmuş yaban kedisi gibi dolanıyordu.
─Sevgili K dedim, izin verirseniz adınız Kemal olsun, K demek garibime gidiyor. Tek harfli insan ismi mi olur canım, dedim.
─İnsan mı diyorsun sen bana, ne güzel, Allah senden razı olsun Raif Bey... Adım da Kemal olsun. Ne olur bir yol bulalım. Bir çare var mı? Görüyor musun? Yardım edebilsen ne güzel olurdu, dedi.
─Tamam Kemal Bey, biraz sakin olun, dedim. Nedir canım, bu kadar kendinizi paralamanıza yol açacak ne olabilir ki, çok şükür sağlığınız yerinde. Benim kadar da bedbaht olmadığınızın farkındayım. Rahatlayın. Ha şöyle... Derdiniz neyse konuşalım, açık olun. Her şeyin çaresi bulunur elbet.