Li Kurdistanê ez hatime dinyayê û dê û bavê min her du jî Kurd in. Ji ber ku qismekî jiyana min a zaroktiyê li dûrî Kurd û Kurdistanê derbas bû, heta pazdeh saliya xwe min baş nizanîbû bi Kurdî biaxivim. Dê û bavê min, ne wisa bûn. Ew li Kurdistanê hatibûne dinyayê û li wir mezin bûbûn. Ji ber vê yekê jî bi rengekî suruştî bi Kurdî, Erebî û Tirkî baş dizanîbûn. Lewra ev her sê ziman jî li herêmê dihatin axaftin.

Ji ber ku li ser zimanê Kurdî gelekî zor zext hebûn û ji devreyî welêt desthilatiyê çand û jiyana herêmê red dikir, nifşên nû jî hêdî hêdî ji çand û zimanê xwe dûr diketin. Êdî ew kesên ku ji çanda xwe dihatin dûrxistin, li dijî vê neheqiyê dest bi têkoşînekê kirin. Desthilatdariyê axaftina bi Kurdî weke sebeba şer qebûl kir û hinekan li dijî vê qirkirina çandî, bi ruh û canên xwe û hinekan jî li mala xwe bi axaftina zimanê xwe têkoşîn kirin. Min li nava civaka biyanî xwe neveşart û bi serbilindî zimanê xwe pêşkêş kir û bi vî rengî min têkoşîna xwe da ku ez xwe bi derdora xwe bidin qebûlkirin.