El Mustafa, kendi gününün şafağı olan, seçilmiş ve sevilen insan, gemisinin dönüp onu doğduğu adaya geri götürmesi için, Orphalese kentinde tam on iki yıl bekledi.
Ve on ikinci yılında, hasat ayı olan Ielool'un yedinci gününde, kentin surları dışında bir tepeye tırmandı, denize doğru bakarken sisle birlikte gemisinin gelişini seyretti.
Ansızın kalbinin tüm kapıları açıldı ve sevinci kanatlanarak denize doğru uçtu. Gözlerini kapadı ve ruhunun sessizliğinde dua etti.
Tepeden inerken üzerine bir hüzün çöktü ve kalbinden şunları geçirdi:
"Üzülmeden nasıl huzur içinde gidebilirim? Hayır, ruhumun içinde bir yara olmadan bu şehri terk edemiyorum."