Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ὡς φῶς σωστικὸ ἀναπροσανατολίζει τὴ ζωή μας. Συνιστᾶ μύηση στὴ διάβαση ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς φθορᾶς στὴν εὐλογημένη Βασιλεία ποὺ φανέρωσε ὁ Χριστός. Μὲ ὑπακοὴ στὴν ἀμίαντη Ἐκκλησία καὶ ἑνωμένοι μὲ τὰ ὑπόλοιπα μέλη της, ἀναλαμβάνουμε τὸν ἀγώνα ποὺ προτείνει στὰ τέκνα της. Ἔχουμε τὸ βλέμμα προσηλωμένο στὸ τέρμα τῆς ὁδοῦ, στὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πήγασε ἡ χάρη τῆς σωτηρίας γιὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Ταπεινὰ καὶ ἑκούσια μὲ τὴ νηστεία, τὴν αὐτομεμψία καὶ τὴν προσευχὴ προσφέρουμε στὸν Θεὸ τὴ μηδαμινὴ θυσία τῆς νεκρώσεώς μας γιὰ τὴν ἁμαρτία. Λαμβάνουμε μικρὴ γεύση θανάτου, ὥστε νὰ ἑλκύσουμε τὸ ἄγγιγμα τοῦ Ἁγίου τῶν Ἁγίων, τὴν πνοὴ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ποὺ θὰ ἐνισχύσει τὴ φύση μας γιὰ νὰ «κροτήσωμεν Πάσχα αἰώνιον», καὶ θὰ μᾶς καταστήσει μετόχους ἀνεκλάλητης ἀγαλλιάσεως καὶ «κρείττονος...