Wanneer de engel Celeste een hemels gebod breekt, wordt ze voor straf naar het tijdelijke op aarde gestuurd. Ze vermoedt dat ze een goede daad moet verrichten om haar vleugels terug te winnen en weer opgenomen te worden in de hemel. In een boerderij treft ze een teruggetrokken schilder met een bescheiden oeuvre van melancholieke werken. Wanneer een demon haar volgt en wil straffen voor wat ze heeft gedaan, beseft ze dat ze misschien om een andere reden in het tijdelijke is. Ze vlucht in een zonovergoten schilderij dat haar tijdens de donkere uren van de avond en nacht voor de demon beschermt.

Het schilderij blijkt een bijzondere betekenis te hebben voor de schilder. Celeste ziet aan hoe de man er avond na avond vol verdriet naar kijkt terwijl hij zijn verhaal van boete en schuld opbiecht aan een vrouw die niet meer in zijn leven is. Ze raakt ontroerd door het lot van de twee mensen en wil het leven van de schilder een nieuwe waarde geven. Maar hoe doet ze dat zonder fysiek lichaam? Als ze langer op aarde verblijft, heeft ze meer invloed op de stoffelijke zaken, maar hoe eerder ze gebonden zal zijn aan het tijdelijke. Eenmaal gebonden aan de aarde zal ze niet meer kunnen terugkeren. Evenmin kan ze de demon vergeten, die geduldig wacht tot ze uit het schilderij komt.

Het verhaal van de schilder nadert een bruut einde. Wanneer ze leert over de afschuwelijke waarheid achter zijn verdriet, komt Celeste terug op haar voornemen. Maar dan is haar eigen lot al onlosmakelijk verbonden aan dat van de schilder.