"...........arıyorum." dedim.

"...........yok böyle biri dedi". Hasta ve yaşlı kadın

gözlerini pörtleterek.

Ağır ağır yürüyordum, kafamda anlamlandırmak istediğim o kadar şey var ama yorgun düşmüştüm artık. Yürüyorum. Evim iki sapak aşağıda kalıyor. Yürürken bir yandan ayaklarıma bakıyorum, sürüyorum onları, gereken değeri vermiyorum onlara oysaki beni ayakta tutan en önemli parçam ayaklarım. Kapıdan içeriye adımımı attığımda, buz gibi bir salona giriyorum. Herkes beni bekliyor. Tahtası oymalı koltuklarım, duvarımdaki minyatür, iki uçlu çatalım, hiç kapanmayan gramofonum, en sevdiğim bardağım...