"Yarı aralık kapıdan bu sahneyi ne kadar izlediğini hatırlamıyordu ama aradan epey zaman geçtiğini Hamiyet'in kloş eteklerini toparlayarak ayağa kalktığı sırada fark etti. Toplu olmasına rağmen bacakları biçimli ve beyazdı. Hamiyet'in onu görür görmez "Aaa, piç kurusunu görüyor musun, deminden beri beni seyrediyormuş. Defol git buradan bacaksız velet!" diye üzerine yürümesiyle hemen ablasının eteklerine yapışmış sonra da bir çırpıda soluğu, üst kattaki odasında alıp kapıyı arkadan kilitlemişti. Utancından mı yoksa başka bir nedenle mi bilmiyordu ama uzun süre ağzı bir karış açık dolaşmıştı ortalarda."

Fuat Uğur'un üçüncü eserine adını veren ilk uzun hikâyesi "Herkese Kendi Rengindedir Ölüm," hayatı karşılayan öteki öykülerle birlikte yeniden edebiyatseverlerle buluşuyor.

İki kişilik cezaevi hücresinde, birbirlerine tutunarak ayakta kalmaya çalışan tıp doktoru Nevzat ile 'mesleği' jigololuk ve hırsızlık olan Sencer'in imkânsız dostluklarını hikâye eden Herkese Kendi Rengindedir Ölüm, okurları köçeklerin büyülü ve gizemli dünyasıyla tanıştırıyor. Okur, her bir öyküde geçmişin ve geleceğin birbirine dolaşık halde ilerlediği, zamansız ve mekânsız hayatlara tanıklık ediyor. Vasil'le Fuâd'ı; Hürmüz'le Isabelle'i aynı cümlede buluşturan tesadüflerin nasıl kalıcı izler bıraktığını anlatan öyküler, bir yanıyla tanıdık bir yanıyla hiç fark edilmemiş yaşamlarla dolu.

"Dönüşü yoktur artık bu gidişin. Köçekçe, en kıvrak ritmiyle Nevzat'ı geçmişiyle buluşturacak, ikinci kez kaderini çizecektir."

Hak edilen bir ölüm var mıdır?

Ya da

Bir cinayeti hangi sebep haklı kılabilir?

Herkese Kendi Rengindedir Ölüm, bu sorularla insanlığın en eski dilemmasını sorguluyor.

İkilemin içinde doğru olan değil, zamanın birikmiş tanıklığı, kendine bir yanıt arıyor.