Adrien, İbrail'de, aynı adı taşıyan halk bahçesine kiliseden uzanan Mere De Dieu Caddesini şaşkın şaşkın aştı. Bahçenin girişine varınca durdu; kızgın ve allak bullaktı.

- Ne de olsa! diye bağırdı yüksek sesle. Çocuk değilim ben!.. Yaşamı da duyumsadığım şekilde anlamaya hakkım olduğunu sanıyorum.

Saat akşamın altısıydı. Çalışma günü. Parkın yolları, iki ana kapıya doğru ıssız sayılırdı. Leylak koruluğu gece karanlığına gömülürken, akşam güneşi kumları yaldızlıyordu. Yarasalar şaşırmış gibi dört bir yana uçuşuyordu. Yollara dizilmiş sıraların aşağı yukarı tümü boştu; yalnızca parkın kuytu köşelerinde bulunan bazılarında genç çiftler sarmaş dolaş oluyor, kendini bilmezler geçerken, derlenip toplanıyorlardı. Adrien yolda rastladığı hiç kimseye dikkat etmedi. Yeni sulanan kumdan yükselen saf havayı ve çiçeklerin karışık güzel kokusunu aç gibi içine çekiyor ve anlayamadığı şeyi düşünüyordu.