Dag, köpeğe bir kez daha gözlerini dikti ve o anda kesin kararını aklına yerleştirdi. Bu köpeği kendi gemisine uçuracaktı. Yoksa büyük bir şey yitireceğinden emin olabilirdi. İlkin saf saf düşünerek, fenerlerin oluşturduğu ışık çemberinin kırılmayan dış kısmına çıkmak için adımlarını o yana doğru attı. Kumsalda geziniyormuş gibi yaptı. Aşağı yukarı yüz metre uzaklaşınca, kuma oturup beklemeye başladı. Öte yandan da kendi kendine yorumlar yapıyor ve bir şeyler mırıldanıyordu. Karanlıkta kayıkların kıyıya yanaştığını belli eden kürek seslerine bir kez daha kulak verdi. Mırıldanması artık duyulur olmuştu:

"Bu köpek en azından yüz dolar eder. Eğer onu kibar ve güzel bir bayana yüz dolara sattıktan sonra, parayı cebe indirirken, sırıtarak kendisine bir 'Uzun ömürler, Hanımefendi!' diyemezsem, ben de bir Teriyeyi bir tazıdan ayırt edemeyecek, kalıbı beş para etmeyen ayyaş herifin tekiyim, demektir."