Dünyanın bütün tarihleri ve kültürleri buyuruyor, gösteri­yor: Aldatma! On Emir'den Kinsley Raporu'na kadar herkesin burnunu soktuğu bir eylem alanı burası.

Aldatmayı aşkın sınırları içinde karşı cinsle bir ilişkiden öte­ki ilişkiye geçişte yaşanan bir eylem sapması olarak özetleyebilir miyiz? Onu bir biçime sokmak, tek bir ifade, roman ya da aidi­yetle açıklamak mümkün mü?

"Aidatma Öyküleri" antolojisi tam olarak da bu sorunla orta­ya çıktı. Neden aldatıyoruz? Aldatıyor muyuz? Aldatma nedir?

Bütün âşıklar ve aşkın bütün durumları, aldatma için tek bir hedef gösterirler: Başka biri. Bu hareket yerine göre bencillik ve çoğu zaman da suçu başkasına atmanın esaslı bir yolu yöntemi değil midir? Aldatmaya kimi zaman cinsel politikalar ve kimi za­man da histeriler neden olabilir.

Ve hayatın devam ettiğine dair bütün söylem ve söylentiler. Aldatmanın en önemli bahanesi bunlar değil midir?

"Aldatma Öyküleri" antik aşkların büyük yazıcısı Tibullus'tan James Joyce'a, Mahmut Şevket Esendal'dan Ayfer Tunç'a kadar uzanan bir antoloji.

Aşk acılarını biraz olsun hafifletebilmek, aşkı daha iyi an­layabilmek için yapıldı... Çünkü eminiz bunun için yazıldı o öy­küler...

Acı ve gözyaşının olmadığı bir aşkı tarif edebilir miyiz ger­çekten?