Γι' αυτήν την 5η περιπέτεια του Αλύπιου Βάρδα, στηρίχτηκα επάνω στο εξαιρετικό ρεπορτάζ των κ.Νικόλας Ζηργάνος και Σταύρος Μαλιχούδης στους οποίους από καρδιάς το αφιερώνω και θα το βρείτε στο Διαδύκτιο. Δεν παύει όμως να είναι ένα νουάρ μυθιστόρημα κατά βάση με κάποιες κοινωνικές ανησυχίες.

Απ' την εποχή που τα λεφούσια των προσφύγων σκυλοπνίγονταν καθημερινώς στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας κι οι φωτογραφίες της φρίκης κυκλοφορούσαν στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου ήθελα να γράψω ... κάτι, να φωνάξω την οργισμένη ντροπή μου, είχα μάλιστα κάνει κι ένα προσχέδιο που είχε μείνει κάπου ξεχασμένο σ' ένα φάκελο στα «έγγραφα». Το είχα σχεδόν ξεχάσει μέχρι που διάβασα το άρθρο των δύο δημοσιογράφων και το ξέθαψα να το βάλω σε περιβάλλον Αλύπιου Βάρδα και σε χώρους που ήξερα.
Η ιστορία φυσικά, είναι μυθιστόρημα. Μύθος + ιστόρημα, καθαρό προϊόν φαντασίας και πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις έχουν επιλεχθεί τυχαία. Ο μύθος όμως δεν παύει να ξετυλίγεται πάνω το εξαιρετικό άρθρο των δύο δημοσιογράφων που, αλλοίμονο, δεν είναι μύθος, είναι πραγματικότητα εμπεριστατωμένη και βασισμένη σε ντοκουμέντα. Κι αν το ρεπορτάζ αναφέρεται σε συγκεκριμένο τόπο και καλλιέργεια, ο δικός μου μύθος συμβαίνει σε άλλο τόπο κι άλλη καλλιέργεια χωρίς σκοπό να θίξω ούτε τον τόπο ούτε την καλλιέργεια. Ποιητική άδεια λέγεται κι ας μην έχει σχέση με ποίημα. Τον μύθο - και το έγκλημα - τον έβαλα εγώ με την μανία μου για το Νουάρ. Εκείνο που πραγματικά με τρομάζει είναι μην κάποτε ο μύθος ΜΟΥ γίνει πραγματικότητα.
Είμαι πολύ περήφανος που είμαι Έλληνας κι εδώ στα ξένα 20 χρόνια τώρα κομπορρημονώ για την καταγωγή μου και πεισματικά αρνούμαι την ξένη υπηκοότητα. Αλλά να, μερικές φορές ... ντρέπομαι και μένω άλαλος.

Το εξώφυλλο το επιμελήθηκα μόνος μου κι είναι ένα αντίγραφο από πίνακα του Νορβηγού Edvard Munch - Workers Returning Home - Framed Canvas

Κι αν το άρθρο των δημοσιογράφων ήταν η αφορμή να γράψω αυτό το μυθιστόρημα, όταν έψαξα στο Ιντερνέτ να βρω μια φωτογραφία για εξώφυλλο, έφριξα. Έβαλα στον Google 'slave workers photos' και βρήκα ένα σωρό με σκλάβους-εργάτες όχι σε τίποτα τριτοκοσμικές Ασιατικές χώρες αλλά τις ... πολιτισμένες, Ευρώπη , ΗΠΑ, Καναδά ... τέτοιες. Και παρ' όλη την οργή μου, ηρέμησα κάπως με την ιδέα ότι δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Και με την δεδομένη υποκρισία όλων αυτών σχετικά με τους μετανάστες-πρόσφυγες, σκέφτηκα... είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε. Too big to die. Τελικά αυτήν την βρήκα όταν στο προηγούμενο λήμμα πρόσθεσα μετά από κόμμα την λέξη art

Τα μπλε στο κείμενο δεν είναι διακοσμητικά. Σαν ηλεκτρονικό βιβλίο διαβάζεται αποκλειστικά σε οθόνη, μικρή, μεγάλη κ.τ.λ. Σήμερα, όλα αυτά τα ματζαφλέρια έχουν αυτόματη σύνδεση με Ιντερνέτ, δεν είναι όπως παλιά που για να μπεις στο Ιντερνέτ έπρεπε να κόψεις το τηλέφωνο. Τα μπλε είναι λινκ που σε πάνε κάπου αλλού και γι' αυτό υπάρχουν. Το ποντίκι πάνω τους, από βελάκι γίνεται παλάμη. Κλικ και θα δείτε γιατί τα έβαλα.