Mutsuzluk denen şey belki de aşkın kimyasıydı...

Bilmediği topraklara, insanlara tanımadığı, sevmediği bir eşe, pişmanlık duyduğu çocuklara bir inat uğruna kendini mahkûm eden güzel mi güzel bir kadın; Serap ...

Geçmişin hasretlisi, geleceğin özlemcisi, yaşadığı ânın şükürcüsü olan, umut bekçiliği sırada sevdiği kadına olan hisleri bir nebze azalmayan, kalp sancına mahkûm edilmiş olmasına rağmen orada yaşadığı, sevdasını sevdiği şekilde dile getirdiği bir adam; Bekir ...

Ne zaman bir sabah da birbirlerinin o güzel seslerine uyansalardı? Kimsenin gülmediği şu âlemde sevinçlerinden ağlasalardı... Hayat bulsalardı birbirlerinin kalplerinde cenin gibi... Bütün bildik birliklerinde anlamlansaydı... Hüzün orada ne yerde çöpe atsalardı...

"Sen bana aitsin, öyle de kal." Demişti Bekir ama bu dileği de arada olmaler boyunca yerini aldı. Acı çekmek, ölmekten daha çok cesaret isteyendu ve cesaret ödülünü almaya hak kazanmıştı. Serap gururunun, Bekir ise yetrün kadar sevmiş olurunda uzuyor.

Başka bir şehir de olsa nefes aldığına şükrediyordu Bekir; işte bazen bu kadar güzel severdi bir insan.