Wat er ook gebeurt. Ik ga niet huilen.Azim loopt zo snel als hij kan door zijn buurt. Hij kan ook niet meer rennen want zijn benen zijn verzuurd en zijn longen doen pijn. Als hij inademt hoort hij een piepend geluid.Alles lijkt zo normaal. Zijn loopje. De vierkante stoepstenen. En als hij naar zijn spiegelbeeld kijkt in de ramen die hij passeert, ziet hij gewoon diezelfde gozer. Alsof er niks aan de hand is. Ja ok... behalve de peuk dan. Hij is al zes maanden gestopt. Of gepauzeerd zoals Salib zou zeggen. Salibs pauzes besloegen maximaal uren, die van Azim eerst weken, nu verlengd tot maanden. In zijn buik dendert de achtbaan van zenuwen nog een rondje. Een gevoel van lichte kneuzingen in zijn binnenste. Alles kan nu elk moment voorbij zijn.