Pisząc wstęp do pierwszego wydania „Kasy chorych", książki o patologii życia społeczno-politycznego i gospodarczego w gminie zakończyłem swój wywód zdaniem: „Wydaje mi się, że zawsze tak być nie musi". Po jedenastu latach muszę przyznać, że się myliłem. Niestety nutka optymizmu wpleciona w tę niechlubną historię kulawej demokracji lokalnej, wyrosłej na podglebiu żądzy władzy i chciwości okazała się nieuprawniona. Wprawdzie przerzedziły się szeregi harcowników wykorzystujących pozycję radnych i urzędników samorządowych do zaspokojenia własnych potrzeb i ambicji. To jednak w miejsce usuniętych z mocy wyroków sądowych lub z woli wyborców, cynicznych samorządowych hochsztaplerów pojawili się inni. Wyrośli z tego samego pnia, na polu zwykłego, ludzkiego egoizmu pod płaszczem hipokryzji. Uzupełnili ubytki, stając dzielnie w jednym szeregu z weteranami, którym z różnych powodów udało się uniknąć nieśpiesznej i nieskutecznej ręki sprawiedliwości. Nadzieja na odnowę samorządności o cechach pracy organicznej dla ogółu mieszkańcówznów okazała się złudna.