In 'De weg naar Parnassus' volgen we de zelfgenoegzame dichter die zich achter zijn hoge woorden verbergt, op zoek naar de hogere oorden van het dichtersparadijs Parnassus. Daar wil de dichter zich verbergen voor de ruige wereld en kan hij zich wijden aan de diepste verlokkingen van de dichtkunst.

Jef Louisa Versmissen zet deze dwalende dichter voor de spiegel. Durft de dichter kijken? Durft hij de confrontatie met de werkelijkheid aan? Durft hij zijn verzinsels verbranden? Of blijft hij talmen? Blijft hij zich verschuilen achter opgeblazen idealen? Achter bluf en scheve bakkebaarden?

In dit epische gedicht rekent Versmissen op meedogenloze wijze af met de hogere idealen van de poëzie en plaatst hij de dichter waar hij thuis hoort: aan de toog, tussen vrienden, bij familie en spelend bij zijn kinderen.

'Geen dank,' aldus Jef zelve, 'ik was toevallig in de buurt.'