Motto:

Życie bez zmartwychwstania

miałoby sensu – Jan Paweł II

Ta książka powstała z poskładanych odłamków czasu a raczej ze śladów tych odłamków zapisanych w zanikającej pamięci, kogoś, kto był świadomym obserwatorem pewnego ciągu wydarzeń, czynnym uczestnikiem pewnego spektaklu, ale też bezwolnym jego rekwizytem. To przedstawienie ciągle trwa, choć inne jest już tempo akcji i scenografia a aktorzy tego widowiska zmieniają się sukcesywnie. Przychodzą nowi w miejsce tych, co odeszli w inną, może wirtualną przestrzeń. Fabuła tej opowieści osnuta została wokół spirali losów ludzkich z akcji, o której niewiadomo, kiedy się zaczęła, ani kiedy nastąpi jej kres.

Istotą tej akcji jest przemijanie, które jest jak się wydaje pasem transmisyjnym życia, wprawdzie naznaczonym przekleństwem śmierci, ale też nadzieją na nieskończoność istnienia, skoro wszystko na tym świecie ma swoje przeciwieństwo. Jeśli dobro jest odwrotnością zła a światło ciemności to uznając tę zasadę za uniwersalną nie można wykluczyć, że przemijanie ma swoje przeciwieństwo a więc nic nie ginie ostatecznie, tylko zostaje utrwalone w głębi największej tajemnicy wszechświata, do której poznania nieustannie dążymy od zarania powstania świadomości.