Met toegeknepen spleetjes staart Banwa naar de zee. Hij zucht, haalt diep adem en zegt vermoeid: 'Wees eens echt eerlijk Wiwoto van Reya; weet je wel zeker dat het van mij is en niet van... Bikandur?

Wiwoto schudt zijn vele krullen en port Banwa plagerig in zijn ribben. De oude geoloog draait traag opzij en ziet hoe Wiwoto's ogen vanonder een paar uitdagend opgetrokken wenkbrauwen de zon terug fonkelen. Het grote contrast tussen de helle oogleden en de zwarte wimpers maakt die blik onverdraaglijk mooi. Banwa vermijdt het om naar Wiwoto's lippen te kijken maar ziet hoe een kraag van witte vogelveren om de hoekige schoudertjes danst. Dan buigt het krullenkoppie naar hem toe en fluistert: 'Banwa... mijn oude liefje... echt eerlijk... dit kindje is van jou! Van ons! Wij hebben het gemaakt. Want na die ene keer met Bikandur heb ik gewoon gebloed en verder ben jij de enige geweest'.

'Is dat echt zo?'

Hun blikken houden elkaar gevangen en dan mompelt Banwa bedachtzaam: 'Dusse... dat zijn de feiten... Nou ja dan, kleine Wiwoto van Reya, groot wetenschappelijk talent... dan hoop ik maar dat ik lang genoeg leef om dat kindje te kunnen zien.

In de daarop volgende stilte, kucht en rochelt Banwa, terwijl hij van onder zijn krulborstels naar de branding tuurt. Door de nevels heen lijkt de op het water weerkaatsende zon een explosie van sterretjes. Ver weg, steken van het Bittere eiland alleen de boomkruinen boven het dampdek uit.