Hoe ben ik getrouwd met mijn pestkop van de middelbare school?

 Ik ontmoette Ethan Carson voor het eerst toen ik tien was.

Eén blik en ik wist het al: hij was foute boel.

Hij kon je inpalmen met zijn opvallende blauwe ogen, zijn adembenemende glimlach en een gezicht dat voor Hollywood was gemaakt. Maar als je beter keek, zag je de vleesgeworden duivel die altijd maar een haarbreed van de jeugdgevangenis verwijderd was.

Zeggen dat we tijdens het opgroeien aartsvijanden waren, is een understatement.

Ik meed hem toen, en dat doe ik nu nog steeds, ook al is hij politieagent – wie had dat gedacht?

Mijn ontwijkende tactiek werkte, tot de dag dat ik hem nodig had.

Ik maakte een klein uitstapje naar Vegas, waar we uiteindelijk veel te veel dronken.

Grote fout – zeg maar gerust de moeder aller fouten.

De volgende ochtend werden we samen wakker in bed!

En geen van beiden kan zich herinneren wat er is gebeurd.

Maar wacht, het wordt nog erger. Veel erger.

Dat is niet het enige wat we hebben gedaan.

Het keiharde besef dringt door als ik de trouwring aan mijn vinger zie.

We zijn getrouwd!

Ik ben met de duivel getrouwd.

Natuurlijk wil ik deze gekte rechtzetten – beëindigen – terug naar de wereld waarin ik niet zijn mevrouw ben.

Maar hij wil dat we bij elkaar blijven, want hij heeft andere ideeën.

Wanneer hij me een aanbod doet dat ik niet kan weigeren, ben ik misschien wanhopig genoeg om het te accepteren.

Ik hoop alleen dat ik met dit bizarre plan niet meer verlies dan waar ik op had gerekend.

Zoals mijn hart.