Ze zeggen dat liefdesverdriet makkelijker wordt. Dat tijd wonden heelt. Dat afsluiting een gesprek is.

Maar niemand waarschuwde je hoeveel pijn het zou doen om nog steeds om iemand te geven die niet meer aan jou denkt.

Of hoe het zou schrijnen om vergeten te worden door de mensen van wie je ooit onafscheidelijk was. Dit boek gaat over de dingen die niemand je leert. Zoals wat je moet doen wanneer je ex een nieuwe vriendin heeft en ze helemaal niet op jou lijkt. Of hoe het voelt om te rouwen om een versie van jezelf die je alleen kende door de ogen van iemand anders. Of wat er gebeurt als je je realiseert dat je therapeut speelde in elke vriendschap die je ooit had—terwijl je eigen hart stilletjes brak.

Het staat vol met het soort verhalen die we meestal alleen vertellen in late-night spraakmemo's of berichten die we nooit versturen. Verhalen over ghosting, bijna-relaties, stille eenzaamheid, zachte vriendschappen die niet standhielden, en de diepe pijn van het willen worden gekozen zonder eerst jezelf te moeten verkleinen.

Dit is geen liefdesverhaal. Het is ook geen gids over relatiebreuken. Het is een verzameling van eerlijke, rauwe en reflectieve hoofdstukken over een vrouw zijn die diep voelt in een wereld die haar constant vertelt dat niet te doen. Het gaat over het afleren van het idee dat je 'makkelijk' moet zijn om geliefd te worden. Het gaat over het loslaten van mensen die jou niet kiezen—en langzaam in plaats daarvan voor jezelf kiezen.

Als je ooit hebt liefgehad van iemand die niet op de manier van jou hield zoals jij dat nodig had, als je je ooit hebt gevoeld als het 'te veel'-meisje, als je nog steeds aan het uitvogelen bent hoe je zacht kunt zijn zonder over je heen te laten lopen—

Dan is dit boek van jou. Niemand heeft je gewaarschuwd voor dit deel van opgroeien. Maar nu zul je het nooit meer alleen doormaken.