'Ik ben er heilig van overtuigd dat we geen soulmates hebben, maar eerder dat er bepaalde mensen in deze wereld zijn met wie we een klik hebben.'

Ford.
Ik heb nooit veel nagedacht over Orson Napels.

Hij is een leuke man die ik een paar keer in de stad had gezien, maar op een dag vertrok hij en dook pas een paar jaar later weer op. Niemand weet waar hij heen is gegaan of wat hij aan het doen was, het enige dat dit roddelstadje weet is dat hij weduwnaar is, eigenaar van de bloemenwinkel en bevriend met de groep gescheiden mannen die de hele tijd in de Killer brouwerij rondhangt.

Maar dan stap ik op een dag zijn bloemenwinkel binnen en ga van zelden aan hem denken naar hem constant in mijn gedachten hebben.

Hij heeft een rusteloosheid over zich waar ik dolgraag de antwoorden van wil ontgrendelen.
En zijn ogen blijven voor iemand die hetero is een beetje te lang op me hangen.

Orson.
Ford Thomas is een lastpak. Een heerlijke. Een verleidelijke. Maar ik ben te oud voor spelletjes.
Degene die ik in het verleden heb gespeeld, hebben me altijd in de problemen gebracht, daarom heb ik gezworen me te settelen en een rustig leven te leiden.

Dus als Ford in een paar zware werkschoenen mijn winkel binnenloopt, vol onbeheerste energie en flirterige grappen, weet ik dat ik hem de deur zou moeten wijzen.

Ik heb geen plezier nodig. Ik heb geen ervaringen nodig.
Vooral niet als die ervaringen ervoor zorgen dat ik dingen in twijfel trek die ik over mezelf dacht te weten.