Το Φάντασμα της Όπερας υπήρξε στην πραγματικότητα. Δεν ήταν, όπως πίστευαν για καιρό, δημιούργημα της φαντασίας των καλλιτεχνών, δεισιδαιμονία των διευθυντών ή καρπός των ευφάνταστων και ευεπηρέαστων εγκεφάλων των νεαρών χορευτριών, των ταξιθετριών, των υπευθύνων για τα βεστιάρια ή των θυρωρών. Υπήρξε πράγματι, με σάρκα και οστά, παρότι είχε υιοθετήσει την κανονική εμφάνιση ενός πραγματικού φαντάσματος· δηλαδή μιας φασματικής σκιάς. Όταν άρχισα να ερευνώ τα αρχεία της Εθνικής Ακαδημίας Μουσικής, έμεινα έκπληκτος από τις τρομερές συμπτώσεις ανάμεσα στα φαινόμενα που είχαν αποδοθεί στο «φάντασμα» και στην πιο απίστευτη, στην πιο ασύλληπτη τραγωδία που είχε ποτέ συμβεί και είχε συνεπάρει τους κύκλους της υψηλής παρισινής κοινωνίας· λίγο αργότερα συνέλαβα την ιδέα πως αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να ερμηνευτεί λογικά μέσα από τα εν λόγω φαινόμενα.