Σε μια ανώνυμη πόλη μιας ανώνυμης χώρας σε πόλεμο ένας συνταγματάρχης ειδικός στις ανακρίσεις κάνει καθημερινά, μεθοδικά την αδυσώπητη δουλειά του: βασανίζει ανθρώπους για να μιλήσουν. Το βράδυ όμως ο συνταγματάρχης δεν κοιμάται. Ένας στρατός από φαντάσματα, τα θύματά του, έχει καταλάβει τα όνειρά του. Έξω βρέχει συνέχεια. Πόλη και άνθρωποι συγχωνεύονται σε ένα θολό τοπίο, λίγο σαν όνειρο – ή εφιάλτη. Τρεις άντρες χαμένοι, τρεις σκιές, περιφέρονται μέσα στην ατέλειωτη σκοτεινιά. Ο συνταγματάρχης, βασανισμένος βασανιστής. Η ορντινάντσα του, που παρατηρεί σιωπηλά και από απόσταση. Και, σε ένα μεγάλο άδειο μέγαρο, ένας στρατηγός που τρελαίνεται σιγά σιγά... Ένα σκληρό και παράξενα όμορφο βιβλίο για τον πόλεμο, τους άντρες και την τρέλα. Για τις ερειπωμένες πόλεις και τις ρημαγμένες ψυχές του πολέμου – κάθε πολέμου. Ο συνταγματάρχης έχει ξεχάσει από ποια ακριβώς στιγμή και έπειτα έπαψε να κοιμάται. Ύστερα από ποιον νεκρό, ποια ανάκριση, ποια μάχη, ποιο κορμί, που έπαψε πια να είναι κορμί. Πιστεύει πως αυτό πρέπει να έγινε σταδιακά. Τη συνειδητοποίησε πλήρως την τιμωρία του, αυτή την ισόβια ποινή στην οποία τον καταδίκασαν τα θύματά του που αρνούνται να του δώσουν αμνηστία έστω και προσωρινά, έστω για λίγες ώρες μόνο. Πάντα πρέπει να θυμάται και να βλέπει μπροστά του αυτούς που σκότωσε, αυτούς που εξακολουθεί να σκοτώνει διότι από τη στιγμή που κατέφτασε στο Άστυ συνεχίζει να εκτελεί το καθήκον του, τι άλλο μπορεί να κάνει, λέει μέσα του πως μονάχα αυτό ξέρει (σαν να ήταν γραφτό της μοίρας του) και κάθε πρωί λοιπόν συνεχίζει μετά την άγρυπνη νύχτα του, ντύνεται, βάζει τη στολή του, τον κόκκινο μπερέ του, παίρνει το σακίδιό του και βγαίνει στον γκρίζο κόσμο όπου τον περιμένει η ορντινάντσα δίπλα στο τζιπ του οποίου η μηχανή είναι ήδη αναμμένη επειδή δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο κι επειδή έχει μπόλικη δουλειά μπροστά του. Βραβευμένη με PRIX GONCOURT πρώτου μυθιστορήματος