Εκεί στην άκρη του βράχου... στην κόψη του γκρεμού... οι πέτρες γυαλίζουνε τις νύχτες σαν κοφτερά μαχαίρια. Οι πιο πολλοί έφτασαν ως εδώ δίχως καλά καλά να το καταλάβουν. Τους ξέβρασε ένα άγριο κύμα της μοίρας τους. Είναι και κάποιοι, λιγοστοί είν' αυτοί, που ξεκίνησαν μόνοι τους, παρασυρμένοι από μια χίμαιρα. Έτσι... για να συναντήσουν την ψυχή τους, πέρα από τα όριά της. Έτσι... για να προκαλέσουν το πεπρωμένο τους. Έτσι... για να θαυμάσουν το τοπίο. Όμως, πάντα, απ' όλους αυτούς που περιφέρονται στην άκρη του γκρεμού, μερικοί τα καταφέρνουν να γλιτώσουν. Είν' αυτοί που σκάλισαν με τα νύχια τους στις σχισμές του βράχου και βρήκαν το λουλούδι που είχε κρυμμένο η ζωή. Κι ύστερα, γυμνοί, ξυπόλυτοι, ματωμένοι, ανακάλυψαν ένα μονοπάτι κι έτρεξαν να της το προσφέρουν. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που άγγιξαν την ψυχή μου... Αλκυόνη Πολυγραφότατη, ευρηματική, τα­λα­ντούχα με μια πορεία σεμνή και αθόρυβη, δεν έπαψε ποτέ να μοιράζεται με τον αναγνώστη το πηγαία λυρικό και αντισυμβατικό ύφος της. Διαβάζοντάς την, αισθάνεσαι την ψυχή που κρύβει η πένα της, χαρακτηριστικό που κάνει όσους την έχουν διαβάσει να παραμένουν πεισματικά πιστοί στα μυθιστορήματά της. Γράφει για ό,τι αγγίζει την ψυχή της και με τη δύναμη της πένας της αγγίζει τη δική μας...