Nog een telefoontje.
Een nieuwe email.
Sinds Anna Fenwick, de legende van het vrouwenvoetbal, mijn leven is binnengekomen met die voorste kruisbandscheur, besteed ik meer tijd aan het beantwoorden van de pers dan aan mijn werk als chirurg.
Het is een echte nachtmerrie en zij is...
Die vrouw is ondraaglijk.
Ik wist al dat dit kon gebeuren. Haar voortdurende botsingen met sportjournalisten of met andere teamgenotes zijn goed bekend. Ik kan begrijpen dat haar slechte humeur is verslechterd door de ernstige knieblessure. Ik stel me voor dat ze, aan het einde van haar carrière, bang is dat ze nooit meer het niveau zal terugkrijgen dat ze ooit had... maar haar verdragen begint te veel te worden.
En toch is elke kleine glimp van kwetsbaarheid in die blauwe ogen genoeg om me te doen overwegen de regels te breken die altijd mijn leven hebben beheerst.