खोटेलेंच्या कविता जीवनानुभव सांगणाऱ्या आहेत. त्यात जगण्याचं वास्तव आहे. शेतीवाडी आहे. शेतातलं तरारणारं पीक आहे. कवीची निरीक्षण शक्ती जबरदस्त असल्याने साध्या साध्या विषयातही खूप मोठा आशय दडलेला कवितांमधून दिसतो.

लोकांचं बदलेलं वागणं, हातचं सारं निसटून चाललेलं दिसतं, पूर्वीची गांव गावं राहिली नाहीत. शेतीविषयी आस्था नाही. माणसांविषयी प्रेम नाही. कष्टाची लाज वाटणं, हे सारं त्यांच्या कवितेतून दिसते. मोठ्यांचा आदर करा. एकमेकांना प्रेम द्या. व्यवहार जपून करा. शिक्षण घ्या. व्यवहारी व्हा. निव्वळ पुस्तकी शिक्षण घेऊ नका. हा मोलाचा सल्ला ही ते देतात. नाती गोती दिवसेंदिवस दूर जात आहेत. मुलंही दूर जातात आणि मग दूरचीच होतात. म्हातारी माणसं एकटी पडतात. समाजाचं हे दुःख हे सार्वत्रिक आहे. हे सत्यही सांगायला ते विसरत नाहीत. खोटेलेंची लेखणी माणसाचं वैभव टिपतं तसंच दैन्यही टिपते. ती सृष्टी सौंदर्य टिपते तसंच माणसाचं मनही टिपते. यात नाते सबंधांचा गोडवा आहे आणि दुरावाही आहे. आणि हे सारं त्यांनी कवितेतून मांडलेलं आहे. त्यांच्या शब्दात झाडी बोलीचा गोडवा आहे. वाचतांना ती कविता आपली केव्हा होऊन जाते ते कळत नाही. वावराला पंढरी मानणारा कवी आपल्या मनात मोठा होत जातो. (प्रस्तावनेतून)