Hij is er altijd geweest. Kijkend. Wachtend. En nu is hij klaar met wachten.

Ik voel hem voordat ik hem zie. Schaduwogen in het donker, een aanwezigheid die ik niet van me af kan schudden. Al weken voel ik het. Het gewicht van een blik. Een fluistering van gevaar in de nachtelijke lucht. Ik zei tegen mezelf dat het paranoia was. Ik zei tegen mezelf dat ik het me inbeeldde.

Ik had het mis.

Hij is nu hier. Dichtbij genoeg om aan te raken. Dichtbij genoeg om te nemen.

"Je gaat met me mee," zegt hij en laat me geen keus. Geen ontsnapping.

Ik moet vechten. Schreeuwen. Vluchten. Maar ik kan nergens heen. En de manier waarop hij naar me kijkt, alsof ik al van hem ben, beangstigt me meer dan gepakt worden.

Want diep van binnen vraagt een deel van mij zich af...

Wat als ik het doe?

Een duister, obsessief boek. Geen trage verbranding, geen ontsnapping, geen genade.