ตอนนั้นเขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง...แต่มาตอนนี้เธอกลับเป็นฝ่ายลืมเขา... "ใต้ฟ้าเดียวกัน ข้าผ่านไปตอนเช้า เจ้าผ่านมาตอนค่ำ ดูเหมือนจังหวะเวลาของเราไม่เคยตรงกันเลยสักที" หญิงสาวไม่เข้าใจสักนิดว่าเขาพูดอะไร ทำไมมันฟังดูเศร้าจนน้ำตาเกือบไหลแบบนี้ เขาเอื้อมไปหาเธอ ใช้ปลายนิ้วเขี่ยแก้มขาวๆ แผ่วเบา "เจ้าใช้เวลาเดินทางข้ามสะพานดาวนานนัก มันนานจนทำให้หลงลืมข้าเชียวละหรือ" เกือบปี เขายืนรออยู่อีกฝั่ง ตีนสะพานตรงนี้ เฝ้านึกถึงผู้หญิงที่เขาแทบไม่รู้จักที่ได้จากไป พยายามส่งคำพูดให้ลอยผ่านอวกาศที่ไร้สื่อกลาง แต่ดูเหมือนกำลังจิตของเขาคงไม่แรงพอ กี่แสนล้านคำพูดก็ส่งผ่านสุญญากาศไปไม่ได้ ความคิดถึงก็คงเช่นกัน เธอจับมือเขาแนบแก้มตนไว้อย่างช้าๆ ดูว่าเขามีตัวตนจริงไหม "นี่ฝันเหรอ ขอพรจากดวงดาวให้ได้เจอเจ้าชายปุ๊บก็เจอเลย" สายตาเธอไม่ได้บอกว่านึกเรื่องของเขาออก แต่ไม่เป็นไร... "เจ้า แต่งงานกับข้าได้ไหม" ไม่รู้เลยว่าทำไมถึงได้พูดคำนั้นออกไป ถ้าอีกฝ่ายตอบตกลงก็บ้าแล้ว เธอเพิ่งจะนึกออกแค่ชื่อเขา ... ทว่า ท่ามกลางความเป็นไปไม่ได้ทั้งมวลในจักรวาล ใจคาดหวังกับคำตอบนี้ยิ่งนัก จนแทบว่าจะยอมเดิมพันด้วยทุกอย่างที่เขามี "แต่งสิ" หลุดปากตอบอะไรโง่ๆ ออกไปเนี่ย เขาต้องคิดว่าผู้หญิงชาวโลกใจง่ายแน่เลย แต่ว่า ทำไมใจมันอยากจะตอบแบบนั้นเธอเองก็ไม่รู้... ทั้งคู่ไม่ล่วงรู้สักนิด เรื่องคล้ายๆ กันนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วในมิติหนึ่งที่สูญหาย เป็นเหมือนทางคู่ขนาน ไม่มีใครจดจำมันได้ ทั้งเขา และเธอ ... ก็คนเราจะทำตามสัญญาได้แค่ไหนล่ะ ถ้าการสัญญานั้นเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นด้วยซ้ำ? ... แต่ ใต้ฟ้าพร่างดาวคืนนี้... ค