रावसाहेब जाधव हे नाव मराठी साहित्य जगतासाठी नवं राहिलेलं नाही. कृषीजन संस्कृतीच्या गाभ्याला भिडत त्यांनी ग्रामजाणिवांचं वास्तव अतिशय अस्सल शब्दांत आपल्या 'ढेकूळ' काव्यसंग्रहात प्रकट केलं. बालसुलभभावविश्वाच्या 'गरगर मोळ्या' या बालकवितासंग्रहाने त्यांची नाममुद्रा बालसाहित्यात थोड्याच अवधीत ठळक केली आहे. आता त्यांनी 'असंच असतं म्हातारपण!' ही एकांकिका लिहून नाट्य वाङ्मयात पाऊल ठेवलं आहे. नाटक, एकांकिका लिहायची तर तुम्हाला शब्दाच्या पोटात दडलेलं नाट्य शोधता आलं पाहिजे. रावसाहेब जाधव यांच्यातला नाटककार आपली चुणूक पहिल्याच एकांकिका लेखनात दाखवून जातो. त्यांनी दिलेल्या रंगसूचना इतक्या बारीक तपशिलासह दिलेल्या आहेत; ज्यामुळे मला मराठीतील ज्येष्ठ नाटकार विजय तेंडुलकर यांची आठवण झाली. एकांकिकेचा स्वभाव हा दोन अंकी नाटकापेक्षा वेगळा असतो. हा प्रकार अतिशय उत्कट, एकसंघ व एकजिनसी परिणाम साधणारा शिवाय स्वतःतच संपूर्ण, स्वयंपूर्ण असतो. लेखक रावसाहेब जाधव यांना तिचा स्वभाव कळला आहे. 'म्हातारपण' या समस्येच्या भोवती आपल्या एकांकिकेची गुंफण करून 'म्हातारपणा' विषयी समाजाच्या डोळ्यांत झगझगीत अंजन घातलं आहे. पात्र प्रसंग यांची निवड अतिशय योग्य केल्याने एकांकिका योग्य परिणाम साधण्यात यशस्वी होते. मराठी नाट्यवाङ्मयात 'असंच असतं म्हातारपण!' ही एकांकिका महत्वाची ठरेल; यात शंकाच नाही.

- ऐश्वर्य पाटेकर (साहित्य अकादमी पुरस्कार प्राप्त लेखक)