उत्तर महाराष्ट्र म्हणजे आजचे जळगाव, धुळे, नंदुरबार हे तीन जिल्हे मिळून असणारा जो प्रदेश आहे तो खान्देस समजला जातो. सांस्कृतिकदृष्ट्या हा भाग समृद्ध समजला जातो. या प्रदेशातील बोली अहिराणीला प्राचीन परंपरा आहे. कवयित्री बहिणाबाई चौधरी यांच्या कवितांनी अहिराणी भाषेला सन्मान मिळवून दिला. या बोलीभाषेच्या समृद्धीत आजही भर घालण्याचे काम या प्रदेशातील आया बाया करत असतात. त्यातील एक माझी आई लीलाबाई रामसिंग पाटील ही आहे. तिला आपले जीवन जगतांना ह्या प्रदेशातील आलेले अनुभव, त्यांचे ओव्या रूपी लिखित स्वरूप म्हणजे 'माय मन्हं खान्देस!' हे पुस्तक होय.

खान्देशातील ग्रामीण जीवनाशी निगडीत अनेक गोष्टी तिच्या अनुभवास येतात. गावगाडा, नात्यागोत्यांचे प्रतिबिंब यात पडले आहे. रूढी-परंपरेत अडकलेली ग्रामीण स्त्री-समाजातील बदलत्या प्रवाहाशी कशी जुळवून घेते हे यातून दिसते. म्हणूनच अनिष्ट परंपरांवर ती हलक्या-फुलक्या शब्दांत प्रहार करते. तिने आज पर्यंत पाहिलेली जिवनातील चढ, उतार अनुभव हे काव्य, चारोळी, ओव्या रूपी ह्या पुस्तकात समाविष्ट आहे. काही चुकल असेल तर माफी असावी. (बापू पाटील)