HIL
Toen ik Snow Tip Falls binnenreed, was er niets dat me echt liet verlangen om te blijven. Het is een prachtig klein stadje, maar als je stopt met rennen, halen je problemen je onvermijdelijk in.

Maar wanneer het noodlot toeslaat, is het moeilijk om niet te helpen. En als degene die hulp nodig heeft een gebeitelde footballspeler is met peinzende ogen en kuiltjes, word ik eraan herinnerd waarom ik ook alweer hiernaartoe ben gekomen: een onenightstand om eindelijk van mijn maagdelijkheid af te komen.

Ik weet waarom ik 'm nog niet ben verloren. Mannen verwarren me. Cali is niet verwarrend, vooral omdat hij niet veel zegt. Misschien is hij wel de juiste. En als ik zijn gespierde, atletische lichaam om me heen kan voelen, is dat het gebroken hart dat volgt misschien wel waard wanneer hij ontdekt wie ik ben en wat ik heb gedaan.

CALI
Weet je hoe sommige mensen net zonnestralen zijn die de hele kamer verlichten? Dat is Hil. Man, dat is irritant. Irritant of niet, ik kan moeilijk zijn hulp weigeren als ik op de universiteit of in het footballteam wil blijven.

Het is niet dat hij onaantrekkelijk is. Door die jongen krijg ik ronduit hete fantasieën.

En het is ook niet zo dat hij niet de liefste, aardigste kerel is die ik ooit heb ontmoet...

Wacht, val ik voor de vreemdeling die uit het niets opduikt en mijn leven wil oplossen?

Er is een reden dat ik me graag afzijdig houd. En hoe heet Hil ook is, ik weet niet of mijn hart het aankan nog eens gekwetst te worden.