We leken voor elkaar geschapen.
Tot we elkaar ontmoetten.

Misha

In groep zeven kregen we een penvriend toegewezen. De lerares van de andere school dacht dat ik meisje was, omdat ik 'Misha' heet, en wees me toe aan een van haar leerlingen, Ryen. Mijn docent dacht dat Ryen een jongen was en vond het dus een goede match.

Maar het duurde niet lang voordat we erachter kwamen dat er een foutje was gemaakt. En al heel snel waren we het oneens over bijna álles. Wat de lekkerste pizza was. Android vs. iPhone. Of Eminem echt de beste rapper aller tijden was...

Zo begon het en de daaropvolgende zeven jaar, schreven e elkaar voortdurend brieven.

We hadden drie regels: Geen sociale media. Geen telefoonnummers. Geen foto's. We hadden het goed, zo. Dus waarom zouden we dat verpesten?

Tot ik online op een foto van een meisje stuitte. Ze heette Ryen, zat in de laatste klas van de middelbare school, hield van Gallo's pizza en was verslaafd aan haar iPhone. Toeval bestaat niet...

Ik moest haar ontmoeten.

Ik verwachtte alleen niet dat ik zou haten wat ik aantrof.

Ryen

Al drie maanden lang heb ik geen enkele brief van hem gekregen. Er is iets zeker mis. Is hij overleden? Opgepakt? Misha kennende zijn beide een reële mogelijkheid.

Zonder hem word ik langzaam gek. Ik moet weten dat er iemand is die naar me luistert. Maar het is mijn eigen schuld... Ik had toch zijn telefoonnummer moeten achterhalen, of een foto van hem moeten vinden.

Nu kan hij wel voorgoed verdwenen zijn.

Of hij blijkt, zonder dat ik het doorheb, plots recht voor mijn neus te staan...